شینیون در زبان انگلیسی Chignon به معنای گیسو و یا موی پرپشت است.
بـه طور کلی بـه حالت دادن و بستن مو با استفاده از گیره و سنجاق سر شینیون مو گفته می شود. واژه شینیون فرانسوی است و یکی از رایج ترین و متنوع ترین روش های آرایش مو محسوب می شود.
برای این نوع فرم دادن به موی سر گاهی از ابزار و وسایل خاصی استفاده می‌شود که ممکن است ساده و در دسترس و یا حرفه ای و غیر معمول باشد.
از ابزار ساده شینیون میتوان به کش سر، گیره سر، تل سر، تور شینیون، کلیپس مو و موارد مشابه اشاره کرد. از ابزار حرفه‌ای و پیشرفته شینیون میتوان به انواع بیگودی، تورهای نامرئی، گیر مویی، پروتزهای اسفنجی، موهای دسته ای اضافه، چوب شینیون و موارد این‌چنینی اشاره کرد.
با تغییرات در معیارها و ملاک‌های زیبایی در هر دوره تاریخی نوع خاصی از مدل مو و شینیون ترویج پیدا می‌کند و در اصطلاح “مد” می‌شود.
حتی در بعضی از دوره ها در دو دهه اخیر به طور کلی از محبوبیت شینیون کاسته شده و بانوان تمایل به داشتن موی باز با حالتی خاص ( مثلا موی باز فر در دهه هفتاد میلادی و یا موی صاف و باز در اواخر دهه 90) داشته اند.
و یا در دوره ای از دهه هشتاد میلادی صرفا به موی کوتاه علاقه مند بوده اند. در این دوران شینیون جایگاه ویژه ای نداشته است.
ولی طی چند سال اخیر شینیون از نظر اجرا در ترکیب با انواع بافت مو و شینیون های باز و نیمه باز پیشرفت چشمگیری کرده و همچنین از جایگاه خاصی برخوردار شده.
یعنی در مراسم جشن و شادی رسمی مانند عروسی، نامزدی، تولد، سالگرد ازدواج و … بانوان فارق از مد بودن نوع موی مد شده و رایج از شینیون برای زیباتر شدن و آراستن موی سر خود بهره می برند و با توجه به معیارهای جاری روز شینیون خود را متفاوت اجرا می‌کنند.
حضور آرایشگران و پیرایشگران حرفه‌ای در این هنر باعث به وجود آمدن انواع پیشرفته و پیچیده‌ای از شینیون شده که این بخش از هنر آرایشگری بانوان را به یک شاخه تخصصی تبدیل کرده است.
